Με τέτοιο βροχερό καιρό σκέφτομαι συνέχεια τα βουνά τα χρονεμένα – ριζωμένα που λέει και το τραγούδι (τρομακτικό πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που γράφτηκε). Σκέφτομαι τον κατσιφόρα, όπως λένε στην Νάξο, που τα σκεπάζει και κάνει τις κορυφές να φαντάζουν νησάκια μέσα σε θάλασσα λευκή. Και μου λείπει αυτή η ομίχλη που κονταίνει την ματιά και βλέπεις θες δεν θες μέσα σου και όσα – όσους βρίσκονται κοντά κι όταν τα σύννεφα διαλυθούν πάλι μακραίνει το βλέμμα στις πεδιάδες, τις λίμνες, τη θάλασσα να αισθανθείς το μεγαλείο της ύπαρξης.
Ναι όλα αυτά τα μελοδραματικά συμβαίνουν αυτήν ακριβώς την στιγμή και ταυτόχρονα θυμάμαι τις εξορμήσεις του ΤΧΧ στα βουνά και εκείνο το ωραίο τριήμερο όπου οργανώθηκε το “Φωτογραφικό Οδοιπορικό στα ελληνικά βουνά” με μια πολύ ωραία έκθεση φωτογραφίας και τις ωραίες καρτποστάλ που είχαμε τότε φτιάξει. Τις παραθέτω λοιπόν εδώ για να θυμηθούν κάποιοι και να τις δουν όσοι δεν είχαν τότε βρεθεί στο ημιυπόγειο της Αριστοβούλου.
***ήθελα να παραθέσω και φωτογραφίες πώς είχε διαμορφωθεί τότε ο χώρος για τις ανάγκες της έκθεσης αλλά δυστυχώς δεν τις βρίσκω, αν έχει κάποιος/α να στείλει παρακαλώ!
και οι πίσω όψεις:
***Update: Κάποια ψυχή έστειλε φωτογραφίες από τον χώρο εκείνες τις μέρες:
Μόλις είδα το φωτογραφικό άλμπουμ ένιωσα μια ανείπωτη συγκίνηση,μολις διάβασα το συνοδευτικό κείμενο ενέργεια ομορφιάς και λευκού φωτός με διαπέρασε. Η καταγωγή μου έχει Κορφοβουνισιες Αρτινες ριζες και μονο οταν βρίσκομαι εκεί νιώθω όλο αυτό τον Πλούτο της Ύπαρξης. Ελπίζω σένα επόμενο οδοιπορικό με το Ταξιδι Χωρις Χάρτη και με τις δικες μου φωτογραφικές εμπειρίες..