Θαύματα και “ανατροπές” μπορούν να γίνουν – 21/11/2017

• Το κείμενο που ακολουθεί είναι προσωπικές σκέψεις και συναισθήματα ενός μόνο ατόμου που συμμετέχει στο Ταξίδι Χωρίς Χάρτη. Αφορμή, τα γεγονότα του τελευταίου διαστήματος σχετικά με την συνέχιση του στεκιού και μια συζήτηση που έγινε στο εργαστήριο παραδοσιακών χορών, την Τρίτη 21.11.2017 . Από τότε και μετά έχουν προκύψει αρκετά όμορφα πράγματα!

Τον τελευταίο καιρό η συνέλευση έχει μείνει πιο μόνη, με περισσότερα βάρη, ευθύνες και προφανώς αρκετή απογοήτευση και στεναχώρια για ένα στέκι το οποίο περνάει δύσκολες στιγμές προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει.

Η ύπαρξη του στεκιού έχει να κάνει και με την κατανομή ευθυνών και την έλλειψη πρωτοβουλιών αλλά και με δυσκολίες σε οικονομικούς πόρους. Πάντα λέγαμε ότι η συνέλευση είναι μια στιγμή που μαζευόμαστε, συζητάμε, συνδιαμορφώνουμε και συντονίζουμε τις δραστηριότητες που θέλουμε να κάνουμε. Όλα αυτά είναι η πηγή της αυτοοργάνωσης για όσα έχουν γίνει αυτά τα 7,5 χρόνια αλλά και για όσα ακόμη πρόκειται να ακολουθήσουν.

Αυτό που ένιωσα στο περασμένο εργαστήρι χορού ήταν ότι “η αγάπη σου για μια δραστηριότητα που κάνεις μπορεί τελικά να σε παρακινήσει να γίνεις άμεσα και πρακτικά πιο δραστήριος”. Σε μια πιο δύσκολη στιγμή -στο παρά πέντε- χωρίς η δασκάλα να το περιμένει, απλά έχοντας ανακοινώσει πριν 2 μαθήματα ότι το στέκι μπορεί και να κλείσει, το θαύμα έγινε….

Η ομάδα χορού αυτενέργησε. Από μόνα τους τα άτομα δημιούργησαν μια συζήτηση με σκοπό να ενώσουν τις δυνάμεις τους ώστε να μη χάσουν αυτό που τους αρέσει, αυτό που τους ενώνει. Η συζήτηση έγινε από όλους και εφ’ όλης της ύλης. Υπήρξε δέσμευση να πληρώνεται από τα μέλη του εργαστηρίου ένα σοβαρό μέρος του ενοικίου. Επίσης συζητιέται η συμμετοχή στο να αναλάβουν ατομικά ή συλλογικά και άλλες δραστηριότητες του χώρου μέσα από κάποια συμμετοχή και στη συνέλευση. Η πράξη θα δείξει.

Ας έχουμε μια ελπίδα ότι τα πράγματα ανατρέπονται προς την κατεύθυνση που ονειρευόμαστε και όχι προς τα εκεί που φοβόμαστε. Ηδη τις μέρες που πέρασαν διοργανώθηκε με επιτυχία εκδήλωση που πάντα θα θέλαμε να γίνει από παλιά, η παράσταση Καραγκιόζη και μάλιστα από έναν μαθητή γείτονα του στεκιού. Μακάρι αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες στο ΤΧΧ να μπορούμε σαν κοινωνία να το έχουμε και γενικότερα στη ζωή μας. Η καθημερινότητα θα ήταν πολύ διαφορετική…

Γ.