Αναδημοσίευση: Détails sur la fin du monde no. 011

Η πέμπτη χορδή του banjo, η λεγόμενη και χορδή της θλίψης, βρίσκεται εκεί για να υποδηλώνει στις υπόλοιπες, κατα τ” άλλα χαρούμενες χορδές το ρόλο της θλίψης στη χαρά, αλλά και το ρόλο της χαράς στη θλίψη. Αποτελεί το μουσικό ανάλογο της θλίψης στο μάτι του Ιρλανδού στην πιο χαρουμένη γιορτή του, όπου μόνο αν έχεις δει μια φορά Ιρλανδό να γλεντάει μπορείς να το καταλάβεις. Ή ίσως αν έχεις ακούσει προσεκτικά εκείνη την πέμπτη χορδή που ουρλιάζει θλίψη, τη στιγμή που άλλες ουρλιάζουν χαρά, όπου άσχετα αν το τραγούδι είναι θλιμμένο ή χαρούμενο, οι χορδές φτιάχνουν το δικό τους διάλογο στο υπόγειο του νοήματος. Μία διαλεκτική μέσα στη διαλεκτική που διαλέγεται μαζί σου τη στιγμή που εσύ διαλέγεσαι με τον κόσμο. Αλλά και ανάποδα. Σαν ένα ελαστικό σπειροειδές ελατήριο που παλλεται μεσα και έξω από την εξωτερική γραμμή της σπείρας, σε ανάλογες εντάσεις και σιωπές, σε ανάλογα ύψη και βάθη.

Οποτέ ναι, θα πρέπει είτε στην Πέμπτη Χορδή της Θλίψης, είτε στο Μάτι του Ιρλανδού να είσαι σε θέση να δεις τους πολλαπλούς διαλόγους, τις πολλαπλές διαλεκτικές που αναπτύσσονται, την ροή ή τη μη ροή των πραγμάτων, τις αντιφάσεις, τις συγκρούσεις, τις λύσεις, τις δειλίες, τις γενναιότητες, τις ομορφιές, τις ασχήμιες, τις στιγμές και τις αιωνιότητες.

Και με ένα τρόπο όλη η ζωή δεν είναι παρά μια ισορροπία πάνω στην σπειροειδή Πέμπτη Χορδή της Θλίψης του χυδαίου τούτου σύμπαντος.