Είναι γνωστό σε αρκετούς που έρχονται στο στέκι ότι έχουμε ασχοληθεί αρκετά με το ζήτημα της νοημοσύνης των ζώων αλλά και τα δείγματα αλληλοβοήθειας μεταξύ τους. Αυτό από μόνο του αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον πεδίο όμως είναι και κάτι που αντιστρέφει την επιβεβλημένη λογική ότι οι άνθρωποι όπως και όλα τα ζώα προχωρούν πάντοτε με τον ανταγωνισμό (μία δλδ διαστρεβλωμένη και παρερμηνευμένη ανάγνωση του Δαρβίνου ). Κάποιοι ίσως θα θυμούνται ότι μερικά γεγονότα αλληλοβοήθειας μεταξύ ζώων, εντόμων κλπ γίναν και αφηγήσεις – παραμύθια στην περσινή παράσταση “Τον ουρανό κρατούμε και σας εξιστορούμε – Παραμύθια για την αλληλοβοήθεια“. Μάλιστα ελπίζουμε να καταφέρουμε να επανέλθουμε κάποτε και πάλι ίσως και με καινούριες αφηγήσεις.
Πρόσφατα λοιπόν ανακάλυψα ένα λιγότερο γνωστό βιβλίο του γνωστού κατά τα άλλα Τούρκου συγγραφέα “Αζίζ Νεσίν” (έτσι και λόγω των ημερών κολλάει να μιλήσουμε για έναν Τούρκο) με τον τίτλο “Η νοημοσύνη των ζώων”. Για τον Αζίζ Νεσίν όσοι δεν γνωρίζετε μπορείτε να διαβάσετε ένα σύντομο και ενδιαφέρον βιογραφικό εδώ. Στο βιβλίο αυτό υπάρχουν 66 ιστορίες που αναδεικνύουν την νοημοσύνη των ζώων, τις σχέσεις τους με τα άλλα ζώα ή και με τον άνθρωπο. Ο Νεσίν αναφέρει στον πρόλογο ότι όλες οι ιστορίες είναι αληθινές που είτε ο ίδιος βίωσε είτε του τις περιγράψανε. Καθώς αυτή την περίοδο διαβάζω το εν λόγω βιβλίο θέλησα να μοιραστώ μαζί σας μία από τις αφηγήσεις.
Μια μέρα ένας φυλακισμένος στις φυλακές του Χαρμπιέ είχε πιάσει ένα μεγάλο ποντικό των λαγουμιών, καπακώνοντας τον με γκαζοντενεκέ. Μαζεύτηκαν οι φυλακισμένοι του θαλάμου γύρω στον ποντικό. Ένας από αυτούς πρότεινε το εξής παιχνίδι:
– Να δέσουμε στην ουρά του ποντικού άδειο κονσερβοκούτι. Να δέσουμε και στην ουρά μιας γάτας παρόμοιο κουτί. Ύστερα να αμολήσουμε ποντικό και γάτα στην αυλή. Να δούμε τι θα γίνει!
Την πρόταση τη βρήκαν όλοι γουστόζικη. Έβαλαν τα δύο ζώα απέναντι τόνα στο άλλο. Και κλείσανε τις δύο αντικριστές πόρτες της αυλής. Επομένως, ο ποντικός και η γάτα δεν μπορούσαν να φύγουν πουθενά. Αμολήσανε με μιας και τα δύο ζώα. Μόλις είδε η γάτα τον ποντικό, ρίχτηκε πάνω του. Ο ποντικός το ‘ βαλε στα πόδια. Εκείνη τη στιγμή χάλασε ο κόσμος! Στην αυλή άρχισε ένας περίεργος αγώνας δρόμου. Δεν ήξερε κανείς, ποιος ποιόνα κυνηγάει. Και τα δύο ζώα φοβισμένα από το πατιρντί των κονσερβοκουτιών που ήταν δεμένα στις ουρές τους, έτρεχαν σαν δαιμονισμένα.
Ακουμπισμένοι στον μαντρότοιχο της αυλής, σπαρταρούσαν απ’ τα γέλια οι φυλακισμένοι. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε μια αυστηρή φωνή:
– Τι ρεζιλίκια είναι αυτά, βρε σεις!… Δεν τα λυπάστε τα ζώα, βρε!…
Αυτός που φώναζε ήτανε καταδικασμένος σε θάνατο. Γι’ αυτό του είχαν δώσει το παρατσούκλι «θανατοποινίτης» . Το πολύ σε έναν μήνα θα τον κρεμάγανε.
– Λύστε αμέσως τα τενεκεδόκουτα! Τους πρόσταξε.
Ό,τι κι αν έλεγε το εκτελούσανε. Λύσανε τα κουτιά. Τους μάλωσε και πάλι:
– Δεν λυπηθήκατε καθόλου τα ζώα;
Μου φάνηκε πως υγράνθηκαν τα μάτια του «θανατοποινίτη».
Leave a Reply