Φούσκες

Όμορφες στιγμές στο τριήμερο. Για μένα πολύ ξεχωριστό ήταν που ένιωσα κοντά με ανθρώπους -μεγάλους, μικρούς και πολύ 🙂 μικρούς- που τριγυρνάνε εκεί στη γειτονιά και που πλέον σαν να ενώνει τις ματιές μας μια αόρατη κλωστή, οι στιγμές που μοιραστήκαμε. Μόλις τελείωσε το τριήμερο, και για λίγες μέρες πέσαμε σε… αγρανάπαυση, είχα μέσα μου μια νοσταλγία, αυτή που έχεις όταν ξαναζεις στο μυαλό σου ωραίες σκηνές. Μαζί όμως είχα κι ένα περίεργο αίσθημα “ευθύνης”, μια σκέψη μήπως όλη αυτή η “συνάντηση” που έγινε ήταν μια φούσκα, όμορφη μεν, που δε θα έχει όμως απόηχο και άρα νόημα στο χρόνο, λόγω του αποσπασματικού της χαρακτήρα. Συζητώντας με κάποιους από το Ταξίδι στην πρώτη συνάντησή μας, ο αγχωτικός αυτός προβληματισμός όχι μόνο καταλάγιασε αλλά έγινε αφορμή για επανα-εστίαση στο τι αποσκοπούμε με ένα στέκι σαν κι αυτό. Το στοίχημα μάλλον είναι κάθε “φούσκα” που μοιραζόμαστε να γίνεται έμπνευση για άλλες φούσκες, από διαφορετικούς “φυσητές” κάθε φορά…

Aντί να φουσκώσω πείνασα! 🙂