Δεν μπορείς να εξηγήσεις μέσα σε λίγες σελίδες όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας τα τελευταία χρόνια. Ο καθένας προβληματισμένος ή απογοητευμένος, οργισμένος ή μπερδεμένος προσπαθεί να επιβιώσει και να νοηματοδοτήσει με κάποιον τρόπο τις εξελίξεις. Όμως έχουμε φτάσει στο σημείο οποιαδήποτε τοποθέτηση να μας ακούγεται δογματική. Ίσως ακόμη και αυτό το κείμενο από πολλούς να πετάχτηκε διαβάζοντας μονάχα την πρώτη γραμμή. Ίσως κάποιοι άλλοι πριν ακόμη διαβάσουν να μας έχουν ήδη φορέσει μία ταμπέλα και να μας έχουν κατατάξει σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό ή πολιτικό σύνολο. Πώς όμως τελικά μπορούμε να επικοινωνήσουμε στ’ αλήθεια;
Αναθέτοντας όλες τις υποθέσεις, ακόμη και αυτές της καθημερινότητάς μας, σε κάποιους άλλους, που κατέχουν κάποιον κεντρικό ρόλο, (κυβερνήσεις, κόμματα, δημοτικές παρατάξεις, τοπικές ή υπερτοπικές εξουσίες) τείνουμε να πιστέψουμε ότι η επικοινωνία και ο συντονισμός μεταξύ μας είναι θέματα που έχουν άλλοι την ευθύνη να οργανώσουν, και ξεχνάμε την ουσία που είναι η κοινωνική ζύμωση. Σε καιρούς όμως που το «κέντρο» αποδεικνύεται σαθρό δεν έχουμε ξαφνικά από πού να πιαστούμε έχοντας πια ξεχάσει να ανιχνεύουμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας, να τις επικοινωνούμε και να παίρνουμε πρωτοβουλίες για αυτές, δρώντας ως μέλη μιας ομάδας, μιας γειτονιάς, μίας μορφής κοινότητας.
Για πολλούς τα παραπάνω δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχει πλήθος εγχειρημάτων με πολύ σημαντικές πρωτοβουλίες που αποφασίζονται και πραγματώνονται χωρίς να εμπλέκονται κάποιοι επίσημοι θεσμικοί φορείς. Άνθρωποι που αντιλαμβανόμενοι όλα τα παραπάνω συναντιούνται, δημιουργούν και αντιστέκονται. Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτές οι πρωτοβουλίες σε καιρούς οικονομικής και αξιακής κρίσης πλήθυναν. Συλλογικές κουζίνες, χώροι δηλαδή που οι άνθρωποι αποφάσισαν να συναντιούνται και να συν- τροφεύουν ο ένας τον άλλον, αυτοδιαχειριζόμενοι αγροί, ομάδες δηλαδή ανθρώπων που αποφάσισαν να συγκαλλιεργήσουν την γη και να μοιραστούν ανοιχτά με όσους επιθυμούν την εμπειρία αυτή αλλά και τη συγκομιδή, εργαστήρια αλληλοδιδακτικής και αυτομόρφωσης, όπου όσοι συμμετέχουν συνδιαμορφώνουν την οργάνωση και διεξαγωγή τους, κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία. Κοινή παράμετρος στα παραπάνω είναι η προσπάθεια να απεμπλακούν από το χρήμα και από την εμμονή του σύγχρονου κόσμου στην ανάπτυξη που είναι συνυφασμένη με το κέρδος.
Το κοινωνικό – πολιτιστικό στέκι Ταξίδι Χωρίς Χάρτη είναι επίσης μια τέτοια προσπάθεια, επικοινωνίας και δημιουργίας, αναδεικνύοντας μάλιστα την τέχνη ως μέσο για τα παραπάνω. Σε αυτή τη λογική γεννήθηκε και η ιδέα της δανειστικής βιβλιοθήκης. Κι αν τέτοιες ιδέες, που όλη τους η ουσία βασίζεται στη συνεργασία, στη στήριξη του ενός για τον άλλον και στη συμμετοχή, μοιάζουν σε μια πιο ευρεία εφαρμογή τους ου-τοπικές, τι πιο όμορφο από το να προσπαθείς κάτι που ονειρεύεσαι και αγαπάς να αποκτήσει όντως «τόπο»;
Leave a Reply