Λιγα λόγια για τις μουσικές εκδηλώσεις στο “Ταξίδι χωρίς χάρτη”

Κείμενο που γράφτηκε με αφορμή τις μουσικές εκδηλώσεις στο ταξίδι χωρίς χάρτη

Από την αρχή ακόμη αυτού του εγχειρήματος που ονομάσαμε Ταξίδι Χωρίς Χάρτη ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που θελήσαμε να αναδείξουμε, πέραν της μη εμπορευματοποίησης ήταν και η αμεσότητα στην τέχνη. Ο τρόπος που προσεγγίζουμε συνήθως τις διάφορες μορφές τέχνης (θέατρο, μουσική, φωτογραφία, γράψιμο, animation κλπ) θυμίζει πολλές φορές τον τρόπο που ένα παιδί ενθουσιάζεται και χορεύει χωρίς να γνωρίζει τα βήματα. Έτσι κι εμείς, τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουμε τα βήματα ή ξέρουμε μόνο λίγα ή τα μαθαίνουμε στην πορεία. Η τέχνη, τονίζουμε συνεχώς, πως δεν είναι μία υπόθεση για ειδικούς και διαβασμένους. Η τέχνη είναι έκφραση. και ποιος δεν έχει το δικαίωμα να εκφραστεί; Ποιος δεν έχει το δικαίωμα να ερωτευτεί και να γράψει στίχους ή να γρατζουνίσει την κιθάρα του και να τους τραγουδήσει, παρότι δεν έχει ιδέα για τις μουσικές κλίμακες ή ποιος ήταν ο Χάυντν;

Στις διάφορες εποχές της ιστορίας έχουν υπάρξει κοινωνίες που προσέγγιζαν με απλότητα την τέχνη και άλλες που την προσέγγιζαν με πιο απόλυτους και πολύπλοκους τρόπους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι από τη μία η παραδοσιακή που είναι κατεξοχήν λαϊκή μουσική και από την άλλη η κλασσική που είναι (πολλές φορές λανθασμένα*) συνδεδεμένη με την καταρτισμένη μουσική παιδεία και τις περισσότερες φορές και με την άρχουσα τάξη και όχι τα λαϊκά στρώματα.

Εμείς από την πλευρά μας θεωρούμε πως οι τέχνες οφείλουν να αποπνέουν ελευθερία και να μην διαχωρίζονται. Η έκφραση είναι μια εσωτερική ανάγκη που κανείς δεν γνωρίζει από που πηγάζει. Το ακαθόριστο αυτό κάποιοι το λένε ψυχή. Η ψυχή δεν είναι απτή, είναι από μόνη της ακαθόριστη – άυλη – άρα ελεύθερη. Αυτή ακριβώς την ελευθερία οφείλουμε να προστατεύουμε και να υπερασπιζόμαστε.

Τέτοιοι χώροι όπως και το συγκεκριμένο στέκι οφείλουν να αμφισβητούν τις υπάρχουσες κατεστημένες λογικές αλλά και να αποτελούν ένα πεδίο ελευθερίας της έκφρασης σε κάθε έκφανσή της. Η νοοτροπία ότι κάθε μουσική έχει συγκεκριμένο ακροατήριο, μόνο και μόνο χάριν των χαρακτηριστικών που της αποδίδουν, πρέπει να αποδομηθεί. Η μουσική είτε είναι hip hop, metal, punk, rock είτε είναι κλασική, δεν πρέπει να περιορίζεται στην απεύθυνση σε ένα μεμονωμένο κομμάτι της κοινωνίας και σε ταμπέλες. Ή να παίζεται μόνο σε χώρους με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (πχ μέγαρα μουσικής είτε στην αντίπερα όχθη σε καταλήψεις ή στέκια). Η μουσική πρέπει να ταξιδεύει ελεύθερα στο χώρο και τον χρόνο. Αυτό το σκεπτικό από μόνο του ελπίζουμε να προωθήσει την αποδοχή της μουσικής πολυμορφίας και να προσθέσει ένα λιθαράκι στην απελευθέρωση της τέχνης.