Πάρνηθα 12 Σεπτεμβρίου 2010

Υγρασία : 98%

Η εκδρομή έγινε και περάσαμε τέλεια! Ενώ στην πόλη , μετά τις βροχές του Σαββάτου, τα πράγματα είχαν κοπάσει αρκετά και είχε ηλιοφάνεια, το βουνό δεν είχε αποχωριστεί ακόμα τα σύννεφά του..

Ανεβαίνοντας λοιπόν στο βουνό αντικρύσαμε ένα τελείως διαφορετικό τοπίο που σιγόσβηνε μες στην ομίχλη, ήταν μαγευτικό!

Κατευθυνθήκαμε προς τη Μόλα και το εκκλησάκι του Αγ.Πέτρου. Έπειτα κατεβήκαμε κάτω στη μεγάλη πεδιάδα.. Η ομίχλη ήταν ό,τι πρέπει για τα παιχνίδια μας.. Περιόριζε την ορατότητα σε μια μικρή ακτίνα από εκεί που ήσουν και τα υπόλοιπα ήταν γκρίζα. Άκουγες βήματα και φωνές πολύ κοντά σου αλλά δεν μπορούσες να διακρίνεις και πολλά..

Στο γυρισμό συναντήσαμε και ένα ζαρκάδι μέσα στα καμμένα.. Συνηθισμένο φαινόμενο για αυτήν την περιοχή, που είναι κοντά στο καζίνο.. Από τη μία τα ελάφια,ζαρκάδια τρώνε τους βλαστούς που μόλις έχουν ξεπροβάλλει από την καμμένη γη, είναι μία εξήγηση για το ότι μαζεύονται σε αυτό το μέρος..

Από την άλλη.. το καζίνο! Και γιατί μαζεύονται κοντά σε αυτό;;

Όπως πληροφορηθήκαμε πρόσφατα ο χώρος του καζίνου διαθέτει εστιατόριο με μεγάλη τζαμαρία που βλέπει στο βουνό… Οι υπεύθυνοι λοιπόν σκέφτηκαν ότι καλό θα ήταν οι θαμμώνες αυτού του “κέντρου ψυχαγωγίας”,  κάπου στο μεσοδιάστημα μεταξύ του “κάνω φιγούρα με τα λαμέ και τα στρας” – ποντάρω – χάνω, καθώς τσιμπάνε από τον μπουφέ να βλέπουν και κανά ελάφι να περνάει να σπάει τη μονοτονία.. Τα ταίζουν λοιπόν οι καλοί αυτοί άνθρωποι, καθως τα ελάφια δεν έχουν τι να φάνε μέσα σε ολόκληρο δάσος!!! Κι έτσι πλησιάζουν όλο και περισσότερα προς το καζίνο.

Το ζαρκάδι λοιπόν της φωτογραφίας το συναντήσαμε σχεδόν πάνω στον δρόμο κοντά στο εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας όπου εκεί κάποιοι είχαν σταματήσει για να το ταίσουν. Όμως όσο και καλές προθέσεις να έχουν όλοι αυτοί (γιατί ο κόσμος που συνηθίζει να τα ταίζει, ειδικά μετά τις πυρκαγιές έχει πολλαπλασιαστεί) κατά τα άλλα μόνο κακό κάνουν. Αν τώρα στο μυαλό μου συνδυάσω αυτό με  την εικονα από τους κάγκουρες που κάνουν (ναι συμβαίνει κι αυτό ήμαρτον!) κόντρες με αυτοκίνητα στους δρόμους της Πάρνηθας τότε ο συνδυασμός είναι τραγικός. Αφού οι άνθρωποι ταίζουν τα ελάφια κοντά στον δρόμο τότε και τα ελάφια συνηθίζουν και αναζητούν τελικά την τροφή τους εκεί. Αν λοιπόν οι κάγκουρες τρέχουν με 100 και χμ σ’ αυτούς τους δρόμους τότε είναι θέμα χρόνου να βλέπουμε τροχαία ατυχήματα με θύματα ελάφια. Αν δεν έχει ήδη συμβεί και αυτό.  Τα ελάφια ήξεραν να επιβιώνουν από μόνα τους όμως μετά την καταστροφική πυρκαγιά τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ. Σ’ αυτό συντελλούν πολλοί λόγοι όπως φαντάζομαι. Καταρχήν ότι βρίσκονται πλέον σε κοινή θέα αφού το βουνό απογυμνώθηκε, κατά δεύτερον έπαιξε σίγουρα το ρόλο της και η αναγκαστική χειραγώγηση τους προκειμένου να τα προστατεύσουν από την φωτιά και αφού τα ελάφια αναγκάστηκαν να βγούν στην άσφαλτο, αλλά σίγουρα όλα αυτά σε συνδυασμό με το καζίνο που η καταστροφή που προκαλεί στο βουνό είναι ανυπολόγιστη έχουν καταντήσει την κατάσταση στο βουνό πολύ άσχημη. Νοσταλγώ την εικόνα του ελαφιού που είχα από τα 13 μου. Που δεν μπορούσες να το πλησιάσεις παρά στα 50 μέτρα το πολύ και αυτό κάνοντας πολύ ησυχία. Που μόλις έβλεπε άνθρωπο έτρεχε αγέρωχο αποπνέοντας ελευθερία.

[Best_Wordpress_Gallery id=”7″ gal_title=”parnitha_sept2010″]