Οι γελωτοποιοί που λέγαμε κάποτε…*

Ίσως δεν είναι ώρα για τέτοιου είδους κριτικές, αλλά εν μέσω όλων αυτών που ζούμε τελευταία (δεν είναι μικρό πράγμα βλέπεις ο θάνατος και οι δολοφονίες για μερικούς…) Το ποτήρι αρχίζει να ξεχειλίζει.

Είναι άραγε τόσο φυσικό που βλέπουμε ξανά τις αυλές να γεμίζουν και τους γελωτοποιούς να ετοιμάζονται να διασκεδάσουν; Και λέω ξανά γιατί ουκ ολίγες φορές τα γεγονότα στο κόσμο του “θεάματος” τρέχουν με τόσο γρήγορους ρυθμούς που δεν τα προλαβαίνουμε. Πολλά τα παραδείγματα, όπως το παραπάνω, που προκαλούν θλίψη, απέχθεια και οργή…

Δεν ξέρω πότε θα έρθει η στιγμή όπου θα φτάσουμε στο σημείο να ανατρέψουμε αυτές τις πελατειακές αποκλειστικότητες, όσον αφορά το πολιτισμό. Και λέω πελατειακές διότι η λογική του θεάματος (που ίσως δεν είναι της παρούσης να αναπτύξω..) είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, που δεν μας επιτρέπει όχι απλά να αντιδράσουμε, αλλά να νιώσουμε την βρώμα και τον ξεπεσμό.

Ένας 34χρόνος δολοφονημένος από φασίστες και οι κορυφαίοι τραγουδοποιοί-γελωτοποιοί (αν Θυμάστε κάποτε λέγανε… ότι οι μετανάστες πρέπει να σταλθούν σε ξερονήσια) της αυλής να προσφέρουν αποκλειστικότητες (με έκπτωσή στο εισιτήριο έτσι…). Ντάξει βέβαια… είναι και άλλοι σήμερα που ξεκινούν 3ήμερα φεστιβάλ με ολόκληρο καλλιτεχνικό crew… αλλά αυτό είναι μια άλλη πολύ μεγάλη κουβέντα. Η λογική του θεάματος που λέγαμε.

Δεν είναι αντιφάσεις αυτές. Είναι απλά ο παραλογισμός της άγνοιας στην οποία ζουν μερικοί από εμάς. Δεν αντέχουμε άλλο αυτήν την βρώμα. Δεν μας ενδιαφέρει που ο ΟΤΕ προσφέρει στους πελάτες του μία μαγευτική μουσική εμπειρία, αφού η επιθυμία τους για ξεχωριστές μουσικές βραδιές είναι για τον ΟΤΕ έμπνευση. Δεν θέλουμε ο ΟΤΕ να είναι Πάντα δίπλα σε αξιόλογες καλλιτεχνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Δεν θέλουμε να είμαστε οι πελάτες του πολιτισμού. Δεν θέλουμε αποκλειστικότητες. Δεν θέλουμε να είμαστε εμπορεύσιμο είδος.

Εμάς μας ενδιαφέρει να εκφραζόμαστε ελεύθερα χωρίς κανένα φραγμό και κανένα φόβο. Να μην είμαστε πελάτες αλλά συνοδοιπόροι. Να μην καταστρέφουμε με φασιστικά πρότυπα…αλλά να δημιουργούμε συλλογικά (ή τουλάχιστον να προσπαθούμε). Να μην προτάσσουμε τους διαχωρισμούς και το μίσος, αλλά το πώς θα δώσουμε νόημα στις στιγμές μας. Όσες ελεύθερες στιγμές μας μένουν.

Ελάχιστος φόρος τιμής, τα υπόλοιπα στο δρόμο μάγκες…

Υ.Γ αποκλειστικοί πελάτες του ΟΤΕ διασκεδάστε σήμερα σας αξίζει…

* Αναφορά σε post που είχε γραφτεί το 2010 “Ο τυχαίος ξεπεσμός ενός γελωτοποιού”