Αναδημοσίευση από: http://poiitariato.blogspot.gr/
Δὲν εἴμαστε ποιητὲς
Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα
Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους
Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου
Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ
Σημαίνει πὼς φοβόμαστε
Καὶ ἡ ζωή μας ἔγινε ξένη
Ὁ θάνατος βραχνάς.
Γιώργος Σαραντάρης
Στο wikipedia αναφέρεται ότι “Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο , ο Γιώργος Σαραντάρης εμφορούμενος από συναισθήματα φιλοπατρίας συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο στην πρώτη γραμμή του Αλβανικού μετώπου, όπου αρρώστησε από τύφο. Πέθανε ύστερα από την επιστροφή του στην Αθήνα το 1941.”
Ωστόσο, ο Ελύτης έχει άλλη άποψη που την διατυπώνειστα “ανοιχτά χαρτιά”:
“Ήταν η μόνη και πιο άδικη απώλεια […] Θέλω απροκάλυπτα να καταγγείλω το επιστρατευτικό σύστημα που επικρατούσε την εποχή εκείνη και που, δεν ξέρω πως, κατάφερε να κρατήσει στα γραφεία και τις επιμελητείες όλα τα χοντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων και να ξαποστείλει στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Έναν εύθραστο διανοούμενο που μόλις στεκόταν στα πόδια του, που όμως είχε προφθάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της”.
Τελικά αυτό που ισχύει:
“Ο Σαραντάρης πέθανε αβοήθητος στα χιόνια της Πίνδου, πολεμώντας-αυτός ο ασθενικός μικροκαμωμένος ποιητής..-τους φασίστες εισβολείς…πέθανε εγκατελειμμένος, χλευαζόμενος από τους “άντρες” μιας βρόμικης νοοτροπίας που τον “προκαλούσε” να δείξει τη..μαγκιά του!…πέθανε από το ασυγχώρητο μίσος της κακομοιριάς που κάνει το κόμπλεξ της ιδεολογία και ηθική του όχλου…”
Leave a Reply