Το τέλος των αναμνήσεων

Έγραψα την λέξη αυτή αργά, αργά με σταθερό χέρι στο τετράδιο με όσο πιο καθαρά γράμματα μπορούσα. Πίστεψα πως έτσι ίσως να κατάφερνα να ξεχωρίσω μέσα στη λέξη το νόημα της. Να καταλάβω επιτέλους αν η λέξη αυτή μ’ αρέσει ή όχι.

Οι σκέψεις που ακολούθησαν ήταν χαοτικές. Κάθε άλλο παρά ξεκαθάρισαν τα πράγματα μέσα μου. Έφτασα όπως πάντα σε φαντασιώσεις και σε σκέψεις σουρεαλιστικές.

“Δεν θυμάμαι αν θυμάμαι” σκέφτηκα και αμέσως μετά ” δεν θυμάμαι πως να θυμάμαι”… Ίσως η λέξη αυτή… Ίσως .. αυτή η λέξη να μην είναι… να μην είναι λέξη. Δεν θυμάμαι αν είναι λέξη. Θυμάμαι πως μου άρεσε να θυμάμαι. Μου άρεσε οι άλλοι να θυμούνται. Τώρα είναι μία λέξη; Μόνο μία λέξη. Την λες ή δεν την λες… Όχι. Τα “θυμάμαι” είναι “υπάρχουν”. Άρα δεν θυμάμαι. Δεν αποστασιοποιήθηκα ποτέ τόσο από τις αναμνήσεις μου. Τις ζω. Κάθε μέρα. Χαμένος ανάμεσα τους.

Όχι λοιπον δεν θυμάμαι. Συνεχίζω να ζω σε έναν κόσμο ολοζώντανο. Τίποτα δεν τελείωσε ποτέ για να αρχίσω να το “θυμάμαι”. Όλα τα άλλα… αυτά που δεν “θυμάμαι” απλά έπαψαν να υπάρχουν. Ίσως υπάρχουν σε κόσμους άλλων. Όχι όμως στον δικό μου.

Β.