Για την εκδήλωση από την ομάδα χορού (Κατσούφης VS χαζοχαρούμενος 0-1)

Ένα ακόμη «ταξίδι χωρίς χάρτη» έφτασε όχι ακριβώς στο τέλος του, γιατί δεν μου αρέσει και τόσο ως έννοια αυτή του «τέλους», αλλά έστω σε έναν προσωρινό σταθμό. Την Κυριακή λοιπόν 1η Ιουλίου είχαμε την τελική εκδήλωση για τη φετινή σεζόν από την ομάδα του εργαστηρίου χορού. Η εκδήλωση – γιορτή αυτή ήταν ανάλογη και των συναντήσεων της ομάδας καθόλη τη διάρκεια των μαθημάτων. Ανταλλαγή απόψεων και αυτομόρφωση, επικοινωνία, καλή παρέα, φαγητό ,πολύ χορός και μουσική. Όλα μαζί ένα αχώριστο κράμα. Κράμα ζωής.

Θα μοιραστώ εδώ λίγες μονάχα σκέψεις μαζί σας για το πως εγώ βίωσα το εν λόγω εργαστήριο.

Θυμάμαι όταν ξεκίναγε το εργαστήρι «Στους δρόμους της παράδοσης» ότι δεν ήμουν και στα καλύτερα μου. Ο καθένας ως γνωστόν σε προσωπικό επίπεδο έχει τα δικά του και σύμφωνα με τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές γίνεται ακόμα δυσκολότερο να τα επικοινωνήσει. Θυμάμαι λοιπόν κατσούφης, μίζερος πήρα την, παράταιρη, απόφαση, σε σχέση με την διάθεση μου, να συμμετάσχω στο εργαστήρι χορού. Και θυμάμαι επίσης κάθε φορά στο τέλος να έχω ένα χαζό χαμόγελο και να χαζοκουνιέμαι στους ρυθμούς όποιας μελωδίας και αν έτυχε να παίζει ακόμη και αν το εργαστήρι είχε φτάσει στο τέλος του. Ήταν πάμπολλες οι φορές  που γινόταν το ίδιο. Ο κατσούφης γινόταν χαζοχαρούμενος και αυτή η μετάλλαξη γινόταν χορό τον χορό.

Το σώμα – το σώμα- μάλλον κουρασμένο από τις πολλές σκέψεις  – κουρασμένο από τις πολύπλοκες ζωές μας που το αφήνουν σε τελευταία μοίρα. Το σώμα πιο δοτικό απ’ ότι το μυαλό μας, πιο αυθόρμητο από όσο μπορούμε να φανταστούμε έχει ανάγκη να αγγίξει και να αγγιχθεί, να νιώσει, να αισθανθεί, να ιδρώσει να παρασυρθεί από ρυθμούς και μελωδίες. Και αυτό γινόταν εφικτό σχεδόν κάθε φορά. Αγκαλιές – ιδρωμένα σώματα όλα σαν ένα σώμα να κινούνται ρυθμικά, φωνές και γέλια όλα μαζί συνέθεταν το σκηνικό κάθε Τετάρτη 8 με 11 στο Ταξίδι Χωρίς Χάρτη. Το 8 με 11 βέβαια τυπικό γιατί δεν ήταν λίγες οι φορές που είτε καταλήγαμε σε μακρόσυρτες κουβέντες ως το ξημέρωμα ή έπαιρναν σειρά τα όργανα και το γλέντι συνεχιζόταν τραγουδώντας, παίζοντας κ πάλι … χορεύοντας.

Έτσι λοιπόν κάπως έγινε ακόμη και στο τέλος. Πάλι κατσούφης και επηρεασμένος από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε ως στέκι , ως άτομα, ίσως να κούρασα κάποιους με τις ανησυχίες μου… Το αποτέλεσμα όμως ήταν μια πολύ ζωντανή εκδήλωση, ένα γλέντι γειτονιάς με πολύ κέφι, χαρά και συνδιαμόρφωση που μου απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι ο κατσούφης καλά θα κάνει να αποσυρθεί λίγο στα ενδότερα γιατί όταν υπάρχουν δυσκολίες αυτές αντιμετωπίζονται με χαμόγελο- ζωντάνια και «ΧΟΡΟ» και με επικοινωνία – αλληλεγγύη!

Αποτυπωμένα λοιπόν όλα τα παραπάνω στις κάτω φωτογραφίες από την προχθεσινή βραδιά.

[Best_Wordpress_Gallery id=”3″ gal_title=”χοροι1″]

Έτσι να κλείσω και με ευχαριστίες που πάντα ήθελα να το κάνω… Να ευχαριστήσω λοιπόν την αγαπητή κυρία που πήρε την πρωτοβουλία να πραγματοποιηθεί αυτό το εργαστήριο και για όλα όσα μοιράστηκε μαζί μας από την πολύχρονη εμπειρία της στους παραδοσιακούς χορούς. Να ευχαριστήσω εννοείται και όλα τα παιδιά που συμμετείχαν είτε λίγο είτε περ/τερο στο εργαστήρι (αν και κάποιοι μας την κάνανε, ξέρουν αυτοί) για την πολύ όμορφη συνεργασία, την ομαδικότητα, την διάθεση να αποδεχτούν την διαφορετικότητα του καθενός από μας και τέλος ευχαριστώ όσους προτίμησαν να έρθουν στο γλεντάκι μας με τόσο κέφι και διάθεση για συμμετοχή αντί της «διόλου συμμετοχικής διαδικασίας παρακολούθησης ενός ποδοσφαιρικού αγώνα»! Χα! Κλείνω με κακία να μην ξεχνιόμαστε! 

Και εις άλλα λοιπόν!