Μπροστά από το γραφειάκι μου…

Οι ενοχές καμιά φορά σκέφτομαι ξεχειλίζουν τα μπατζάκια μας. Όλοι μας δηλαδή ίσως το σκεφτήκαμε κάποια στιγμή κι όλοι το προσπερνάμε και ξανά απ’ την αρχή. «Είμαι» λέμε «κι εγώ ένας μικροαστός»… «Σίγουρα κι εγώ είμαι εντός του συστήματος». Δεν κρίνω βγάζοντας τον εαυτό μου απ’ έξω. Άλλοι βέβαια προτιμούν να ζήσουν άνευ ενοχών εις τα μπατζάκια τους, τα πανταλόνια και τις τσέπες… και προτιμούν κάτι σε «γι’ αυτό ευθύνεται το σύστημα» ή «αφού το σύστημα είναι έτσι» ή «αυτή είναι η δουλειά μου», «την δουλειά μου κάνω»… Ανακυκλώνουμε; Προχωράμε μπροστά; Πίσω; Σκάβουμε μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά; Και ποιοι; Ισχύει ο πρώτος πληθυντικός ή μήπως είναι κατάχρηση; Εμείς; Το άτομο, η πλειοψηφία, οι ομάδες, οι συλλογικότητες, κάποια ελίτ, η κοινωνία, οι εργάτες, οι αστοί, οι προλετάριοι; Ισχύει αυτή η κατηγοριοποίηση; Από ποιο σημείο και πέρα το άτομο είναι μέρος της κοινωνίας; Από ποιο σημείο ο εργάτης είναι συνένοχος του εγκλήματος της εταιρίας; Από ποιο σημείο η εταιρία δεν είναι απλά ένα νομικό πρόσωπο αλλά και πραγματικό; Μπορεί κανείς να αποποιηθεί ότι είναι μέρος μιας κοινωνίας; Τι είναι κοινωνία, ηπλειοψηφία;

Κάθομαι λοιπόν και από την ταπεινή μου θέση σε ένα γραφειάκι μπροστά σε μία οθόνη, σκέφτομαι πόσο συνένοχος μπορεί να είμαι εγώ για ένα μπαλάκι στην άλλη άκρη του πλανήτη που στροβιλίζεται πάνω από τα κεφάλια δύο μπαμπουίνων. Ή πόσο συνένοχος μπορεί να είμαι για ένα δεύτερο BigBangόχι αυτό της δημιουργίας αλλά το αντίθετο.

Η ταπεινή μου θέση μπροστά στο γραφειάκι αυτό μου δίνει τη δυνατότητα αυτή. Να σκέφτομαι όλα αυτά. Καμιά φορά να καταλήγω κάπου. Να μην κάνω τίποτα για όσα συμπέρανα και σκέφτηκα και η αδράνεια μου… να με οδηγεί στην πύλη αυτού του κλειστού λαβυρίνθου. Και πάλι από την αρχή. Με ξεβράζει στο κύμα και πάλι με ρουφάει πίσω ο σωλήνας ανατροφοδότησης που μόνος μου έφτιαξα για εμένα.

Ώρες ώρες αισθάνομαι τόσο έντονα πως θέλω να ξεφύγω από αυτό το κλειστό σύστημα. Κι άλλοτε αισθάνομαι πως είμαι αυτός, ο ίδιος, αυτό το κλειστό σύστημα.