Μπροστά από το γραφειάκι μου…

Οι ενοχές καμιά φορά σκέφτομαι ξεχειλίζουν τα μπατζάκια μας. Όλοι μας δηλαδή ίσως το σκεφτήκαμε κάποια στιγμή κι όλοι το προσπερνάμε και ξανά απ’ την αρχή. «Είμαι» λέμε «κι εγώ ένας μικροαστός»… «Σίγουρα κι εγώ είμαι εντός του συστήματος». Δεν κρίνω βγάζοντας τον εαυτό μου απ’ έξω. Άλλοι βέβαια προτιμούν να ζήσουν άνευ ενοχών εις τα μπατζάκια τους, τα πανταλόνια και τις τσέπες… και προτιμούν κάτι σε «γι’ αυτό ευθύνεται το σύστημα» ή «αφού το σύστημα είναι έτσι» ή «αυτή είναι η δουλειά μου», «την δουλειά μου κάνω»… Ανακυκλώνουμε; Προχωράμε μπροστά; Πίσω; Σκάβουμε μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά; Και ποιοι; Ισχύει ο πρώτος πληθυντικός ή μήπως είναι κατάχρηση; Εμείς; Το άτομο, η πλειοψηφία, οι ομάδες, οι συλλογικότητες, κάποια ελίτ, η κοινωνία, οι εργάτες, οι αστοί, οι προλετάριοι; Ισχύει αυτή η κατηγοριοποίηση; Από ποιο σημείο και πέρα το άτομο είναι μέρος της κοινωνίας; Από ποιο σημείο ο εργάτης είναι συνένοχος του εγκλήματος της εταιρίας; Από ποιο σημείο η εταιρία δεν είναι απλά ένα νομικό πρόσωπο αλλά και πραγματικό; Μπορεί κανείς να αποποιηθεί ότι είναι μέρος μιας κοινωνίας; Τι είναι κοινωνία, ηπλειοψηφία;