Ο Πόρτσια, ανεξάρτητος μυστικός, είδε το όνομα του στη βιτρίνα ενός κεντρικού βιβλιοπωλείου. Εκεί δεν είχαν δεχθεί το βιβλίο του στα ισπανικά ούτε επί παρακαταθήκη. Αλλά τώρα το βιβλίο ονομαζόταν Voix και είχε εκδοθεί στο Παρίσι. Ο Πόρτσια μπήκε και αγόρασε ένα αντίτυπο. Ήταν πολύ πιο ακριβό από το ισπανικό, αλλά ο υπάλληλος του το συνέστησε διαχυτικά. Ίσως ένας άλλος που δεν θα ήταν αυτός θα έιχε αγανακτήσει από την αλλαγή της συμπεριφοράς απέναντι στο έργο του. Αλλά όχι. Μπορεί να σκέφτηκε, με το φαρδύ του χαμόγελο κατανόησης, μια από τις φωνές του: “Είμαι τόσο λίγο σε μένα, που αυτό που κάνουν από μένα, σχεδόν δεν με ενδιαφέρει”.
Τώρα που μια φίλη φεύγει για ισπανία θυμήθηκα έναν ισπανόφωνο ποιητή. Έναν ταπεινό (ως φαίνεται από όσα έχουν γραφτεί γύρω από τον ίδιο) άνθρωπο που φρόντιζε τον κήπο του και έγραφε τις σκέψεις του. Έναν άνθρωπο που η πρώτη του γλώσσα ήταν η ποίηση. Παραθέτω κάποια από τα αγαπημένα μου:
Όλες μου οι σκέψεις ήταν μία μονάχα. Γιατί δεν σταμάτησα ποτέ να σκέφτομαι.
…
Πίστευες πως το να καταστρέψεις αυτό που χωρίζει ήταν να ενώνεις. Κι έχεις καταστρέψει αυτό που χωρίζει. Και τα κατέστρεψες όλα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα χωρίς αυτό που χωρίζει.
…
Επειδή σε αγαπώ πολύ, θα ‘ηθελα να μπορούσα να σε κάνω να πιστεύεις όταν εγώ έχω σταματήσει να πιστεύω.
…
Μιλάω σκεπτόμενος πως δεν έπρεπε να μιλάω: Έτσι μιλάω.
Από εδώ θα μπορέσετε να πάρετε ένα μικρό δείγμα του βιβλίου αλλά και να διαβάσετε στο τέλος την συνέντευξη που φαίνεται πως οι Φωνές του Πόρτσια δεν ήταν απλά ο συγγραφικός του λόγος άλλα και ο προφορικός.
Υγ. Καλό ταξίδι λοιπόν! Και σου αφιερώνω αυτό:
Και θα συνεχίσω να πλέω σε θάλασσες ξένες μέχρι να ναυαγήσω στην δικιά μου.
Leave a Reply