Η απραξία του πατέρα μου, η αγνωσία της μητέρας μου

Οι άνθρωποι της ιστορίας περιβάλλονται  από τα πράγματα που παράγουν.
Τα πράγματα που περιβάλλουν τους ανθρώπους, είναι τα προϊόντα του καταναγκασμού τους.Τα πράγματα φέρουν και μεταφέρουν αυτόν τον καταναγκασμό στους αιώνες.
Ο αυτοματισμός και η εντατικοπ

οίηση της παραγωγής ανάγουν την χρηστικότητα σε ύψιστη αξία, μετατρέποντας τήν ανθρωπότητα σε ένα ατελείωτο κάτεργο.

Θεμελιώνονται έτσι αναπαραστάσεις, στις οποίες δεσμευόμαστε ξεχνώντας την ίδια την ζωή, και επιβάλουν μια “κουλτούρα” που πολιορκεί τον θάνατο ντυμένη σε λευκές ποδιές, υποδεικνύοντας “εκφυλισμούς” και “δυσλειτουργίες”.

Η άρνηση του πατέρα μου στην χρηστικότητα των πραγμάτων, η επιμονή της μητέρας μου στην μη-αναγνώρισή τους, η ενεργή άγνοια, η ριζοσπαστική λήθη, η αποδόμηση του κώδικα της συμπεριφοράς που  επιβάλει η ωφελιμιστική θεώρηση των προϊόντων του καταναγκασμού, δίνει το παράδειγμα για το μελλοντικό, περιπλανώμενο, άσκοπο και άεργο αγρίμι που θα επανεκκινήσει την συμφιλίωση μας με τον κόσμο και την εφήμερη φύση μας.

Αρνούμαι να αναγνωρίσω τα πράγματα, σημαίνει πως στέκομαι απέναντι στον καταναγκασμό και στο κάτεργο υψώνοντας το ανάστημά μου στην θνήσκουσα “κουλτούρα”: της γηριατρικής, της θανατολογίας, του “αθανατισμού”[immortalism], της γενετικής μηχανικής, της γεροντολογίας και της οντολογίας των ρομπότ.