Το πράσινο εμποδίζει την κυκλοφορία…
Μια εικόνα 1000 λέξεις όπως συνηθίζεται να λέγεται… και όντως το σκίτσο αυτό περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας. Χωρίς καθόλου λόγια.
Αμέσως μας έρχεται στο μυαλό, το χάσμα των γενεών και συνειρμικά εικόνες που συναντάμε στην καθημερινότητα μας. Είναι γνωστά σε όλους τους κατοίκους του λεκανοπεδίου τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει η πυκνοκατοικημένη δόμηση και η έλειψη ελεύθερων χώρων, χώρων πρασίνου οπότε και χώρων παιχνιδιού. Πολλές είναι μάλιστα οι φορές που έχουμε γίνει μάρτυρες ενός τέτοιου διαλόγου:
– Να πάνε πιο κάτω να παίξουν τα παιδιά!
– Μα «πιο κάτω» είναι γεμάτο αυτοκίνητα.
– Ε, που να πάνε και τα αυτοκίνητα, δεν υπάρχουν πάρκιγκ.
Όμως αυτά είναι τα δικά μας διλλήματα. Είναι ο δικός μας κόσμος. Τα παιδιά δεν έχουν καμία σχέση με όλα αυτά. Αυτό αναδεικνύει και με γλαφυρό τρόπο το πάνω σκίτσο με τίτλο education (παιδεία). Ο πιτσιρίκος έχει το μυαλό του στο βατραχάκι και στο ποδήλατο και ο ηλικιωμένος στα αυτοκίνητα, βενζινάδικα, αεροπλάνα, άγχος καυσαέριο…Αυτή λοιπόν είναι η παιδεία που θέλουμε να μεταφέρουμε στα παιδιά; Ας συγκρίνουμε τα δύο πρόσωπα του σκίτσου, τις σκέψεις τους, τους κόσμους τους και ας αναλογιστούμε… Αυτό το σκίτσο βέβαια δεν είναι παρά μόνο μία αφορμή για ένα σωρό συζητήσεις και κείμε{jcomments on}να. Όμως το συγκεκριμένο κείμενο θα θέλαμε να το ειδικεύσουμε για τους ελεύθερους δημόσιους χώρους και ακόμη περισσότερο για τον συγκεκριμένο πεζόδρομο.
Καθώς και εμείς από το Μάρτιο τους 2010 βρισκόμαστε καθημερινά στον πεζόδρομο της Αριστοβούλου αφού νοικιάζουμε το ημιυπόγειο αυτό χώρο στην Αριστοβούλου 16 έναν χώρο που φιλοξενεί διάφορα πολιτιστικά δρώμενα, εκδηλώσεις και εργαστήρια. Ο πεζόδρομος αυτός έχει γίνει μέρος της ζωής μας . Το ότι νοικιάζουμε βέβαια δεν αποτελεί κάποιο είδος άλλοθι για να έχουμε το δικαίωμα να μιλήσουμε για αυτόν. Θεωρούμε ότι καθένας που οικειοποιείται τον συγκεκριμένο δημόσιο χώρο (γι’ αυτό άλλωστε είναι και δημόσιος) έχει δικαίωμα να κάνει την κριτική του. Από τότε ως τώρα η εικόνα του πεζοδρόμου παραμένει ίδια. Ένας κατά αλλά όμορφος πεζόδρομος, με κάποια ελάχιστα αλλά όμορφα δέντρα, τον οποίο ευτυχώς οικειοποιείται συχνά αρκετός κόσμος ανεξαρτήτου ηλικίας. Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις όμορφες εικόνες όμως μπλέκονται τα αυτοκίνητα και το πρόβλημα του πάρκιγκ.
Εδώ δεν θα κάνουμε κάποια νομικίστική ανάλυση για το τι επιτρέπεται και τι όχι σε ένα πεζόδρομο. Πιστεύουμε ότι όλοι τουλάχιστον στο πίσω μέρος του μυαλού μας έχουμε μια ιδανική εικόνα για ένα πεζόδρομο και σίγουρα δεν είναι αυτή:
Αυτό που χρειάζεται είναι απλή λογική. Το πρόβλημα του πάρκινκ στην Αθήνα γενικότερα και ειδικά σε πυκνοκατοικημένες περιοχές όπως τα Πετράλωνα υφίσταται σε πολύ έντονο βαθμό, όμως αν κάποιος ξεκινούσε να το αναλύσει δεν θα έφταναν ούτε 100 σελίδες για να εξηγήσει καθώς οι ρίζες του προβλήματος είναι πολύ βαθιές και πρέπει κανείς να καταπιαστεί με τους λόγους αλλά και τους, παράδοξους, τρόπους που δομήθηκε η ζωή στην Αθήνα, πως ξαφνικά η φύση και τα λιγοστά δέντρα αντικαταστάθηκαν με μπετόν και πολυκατοικίες και πώς σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα η ταχεία αστικοποίηση και οι πολιτικές της οικονομικής ανάπτυξης δημιούργησαν μέσα μας τόσο αντιφατικές και παράλογες αντιλήψεις και συμπεριφορές.
Θεωρώντας ότι όλα αυτά είναι θέματα που αλλάζουν σε βάθος χρόνου, αλλά είναι αυτά που κανείς πρέπει να καταπιάνεται οι κουβέντες και οι προβολές που κάνουμε ανοιχτά στο ταξίδι χωρίς χάρτη έχουν πολλές φορές αυτή την νοηματοδότηση και κατεύθυνση. Ν’ αντιληφθούμε και να επικοινωνήσουμε καλύτερα πάνω σε τέτοιου είδους θέματα. Το έντονο χωροταξικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε στην Αθήνα δεν μπορεί να σημαίνει την αδιαφορία ακόμη και για τα ελάχιστα πράγματα που θα μπορούσαμε να τα κρατάμε καθαρά και όμορφα μακριά απ΄ την σήψη που έχει επιφέρει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, ούτε μπορεί να σημαίνει την καθολική μας εγκατάλειψη για την διεκδίκηση μιας αξιοπρεπής ζωής. Ένας πεζόδρομος λοιπόν είναι ένα μικρό κομμάτι που μπορούμε να κρατήσουμε μακριά απ’ αυτήν τη σήψη.
Εμείς γράφοντας αυτό το κείμενο δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να το παίξουμε επίδοξοι σωτήρες του πεζόδρομου ή του κόσμου. (Άλλωστε κανένα συμφέρον δεν έχουμε από αυτό ούτε θα κατεβήκαμε στις πρόσφατες εκλογές…) Έχοντας εις γνώση μας ότι κι εμείς είμαστε μέρος του προβλήματος που περιγράφουμε, ο καθένας με τον τρόπο του και απλά ως άνθρωποι που επίσης δουλεύουν, επίσης χρειάζονται χαλάρωση και ησυχία κάποιές ώρες της ημέρας, επίσης έχουμε αυτοκίνητα και επίσης δεν έχουμε χώρο πάρκινκ, αλλά κάνουμε μία προσπάθεια με όσες δυνατότητες διαθέτουμε να βελτιωθούν όσο γίνεται κάποια πράγματα της καθημερινότητας μας, που είναι το ελάχιστό αλλά ταυτόχρονα και βαρυσήμαντο.
Μέσα στα πλαίσια που λίγο-πολύ έχουν περιγραφεί παραπάνω θελήσαμε να κάνουμε κάποιες κινήσεις που αναδεικνύουν καταρχήν την χρησιμότητα του πεζόδρομου… Κάναμε λοιπόν μια προσπάθεια για να ομορφύνουμε τον πεζόδρομο, φυτεύοντας το παρτέρι που βρίσκεται έξω από τον χώρο, με απότερο σκοπό την γνωριμία και την επικοινωνία με ανθρώπους από την γειτονία, καθώς και άλλες δραστηριότητες ελεύθερης συμμετοχής όπως φαγοπότια, βραδιές επιτραπέζιου (όσο ο καιρός το επέτρεπε) κλπ.
Αργότερα και στα πλαίσια που ήδη έχουμε αναφέρει αποφασίσαμε να βάλουμε 2 ζαρντινιέρες έξω από το χώρο έτσι ώστε να μην κλείνεται η είσοδος στο ταξίδι χωρίς χάρτη από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, αλλά και για άλλους πρακτικούς λόγους, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που σταθμευμένα αυτοκίνητα δεν επέτρεπαν την πρόσβαση στα ρολόγια της ΕΥΔΑΠ. Ωστόσο η κίνηση αυτή ήταν και μια συμβολική επιλογή μας ελπίζοντας κάποτε ο πεζόδρομος από χώρος πάρκιγκ να γίνει ένας ζωτικός χώρος συνεύρεσης, επικοινωνίας, παιχνιδιού και άλλων δραστηριοτήτων.
Αρκετοί είδαν την κίνησή μας θετικά και άλλοι όχι. Δεν περιμέναμε όμως και κάτι διαφορετικό. Συχνά πυκνά η ζαρντινιέρα μετακινούταν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν επιλέξαμε να χειριστούμε το θέμα καταγγέλλοντας στην δημοτική αστυνομία τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ή να απευθυνθούμε σε κάποιον “αρμόδιο” για το πρόβλημα των παρκινγκ. Θελήσαμε με την διακριτική μας στάση να γίνει κατανοητό το γιατί επιλέξαμε να βάλουμε τις ζαρντινίερες και προτιμούμε τον διάλογο και την κουβέντα ως τρόπο επικοινωνίας, με όποιον θέλει να μας εκφράσει την διαφωνία του . Δεν επιλέγουμε σε καμία περίπτωση την επιβολή της όποιας άποψης μέσω τρίτων (Δήμος, Δημοτική αστυνομία κτλ).
Με μεγάλη μας λύπη λοιπόν μάθαμε πριν από κανα μήνα από κάποιον εκπρόσωπο του Δήμου ότι είχε γίνει προφορική καταγγελία για τις ζαρντινιέρες, καθώς όπως χαρακτηριστικά μας ανέφερε εμπόδιζαν την κυκλοφορία στον πεζόδρομο.
Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του για εαν όντως οι ζαρντινιέρες αποτελούν εμπόδιο στην διέλευση και την κυκλοφορία. Το παράλογο στην όλη λογική της καταγγελίας είναι ότι ξαφνικά οι ζαρντινιέρες έγιναν το μεγάλο εμπόδιο , αφού έπιαναν μία θέση παρκινκ και όχι τα αμάξια που πάρκαραν τόσο καιρό εκεί.
Λυπούμαστε που χρειαζόμαστε σε μία γειτονία “καταγγελίες» σε αντιπροέδρους” για να λυθούν οι διαφωνίες μας. Πιστεύουμε ξεκάθαρα ότι όποιος είχε την παραμικρή διαφωνία για αυτό που κάνουμε θα πρέπει να έρθει άφοβα να ενημερώσει πρώτα εμάς τους ίδιους.
Η άμεση επικοινωνία χωρίς διαμεσολάβηση μπορεί να λύσει τέτοιου είδους προβλήματα καθώς βοηθά στην κατανόηση και γνωριμία μεταξύ των ανθρώπων που ζουν καθημερινά εδώ και μπορούν να έχουν άποψη για τα θέματα της γειτονιάς. Προβλήματα λοιπόν δεν δημιουργούνται από τις διαφωνίες και τις αντιθέσεις αλλά από την στάση αδιαφορίας που έχουμε μάθει να κρατάμε ζώντας στην σημερινή εποχή της απραξίας και αποξένωσης.
Ο πεζόδρομος θα μπορούσε να αποτελέσει έναν χώρο ζύμωσης όλων των απόψεων έτσι ώστε να γίνεται δυνατή η συνεννόηση μεταξύ μας. Πραγματικά ελπίζουμε να δούμε τον πεζόδρομο να σφύζει από ζωή και όχι από αυτοκίνητα, έναν χώρο που τα παιδιά θα μπορούν να παίζουν ελεύθερα, όπου οι γείτονες θα μπορούν να γνωρίζονται, να ανταλλάσσουν απόψεις και γιατί όχι να δρουν συλλογικά για την καλυτέρευση των ζωών μας. Ο καθένας με την προσωπικότητα του μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του αλλάζοντας μικρά καθημερινά πράγματα, όπως και η επανοικειοποίηση ενός ελεύθερου ανοικτού χώρου, σαν τον πεζόδρομο της Αριστοβούλου.
Ταξίδι Χωρίς Χάρτη
30 Νοεμβρίου 2010
Leave a Reply